Պատահում է. ժամանակ առ ժամանակ պատահում է, երբ հիանում ես խաղով, փշերի վրա հետևում ես յուրաքանչյուր ակնթարթին, հուզվում ես, հաճույք ստանում, զարմանում…. և հանկարծ բեմահարթակում է հայտնվում սուլիչով անձնավորությունը և դառնում է գլխավոր դերակատար: Այդպես լինում է: Բայց չգիտես ինչու այդպես լինում է Չեմպիոնների լիգայի կիսաեզրափակիչներում, և այդ անձնավորությունները, որպես կանոն, նախընտրում են կապտանռնագույն գույները:

Ո՞վ կարող է պատասխանել, թե ինչու ՈւԵՖԱ-ն տրվեց ճնշումներին և վերջին պահին փոխարինեց մրցավարին: Արդյունքում նշանակվեց մրցավար, որն այլևս չուներ կորցնելու մրցավարի համար կարևորագույնը` հեղինակությունը. ճանաչվել էր իր երկրում վատագույնը: Ինչպե՞ս կարելի է նշանակել մրցավար, որը բացեիբաց նշում է Մեսսիի նկատմամբ իր համակրանքը:

Իսկ հիմա եկեք տեսնենք, թե ինչ ասաց Ժոզե Մոուրինյոն հանդիպման ավարտից հետո. «Ես մրցավարին ոչինչ չասացի. ընդամենը ծիծաղում էի, և ցույց տվեցի երկու մատ: Եթե ես ասեմ, թե ինչ եմ մտածում, ապա իմ կարիերան կավարտվի: Այս պատճառով ես միայն կհարցնեմ: Ինչու՞: Ինչու՞ Էվրեբեն, Բուզական, Շտարկը: Յուրաքանչյուր կիսաեզրափակչում տեղի է ունենում միևնույն երևույթը: Ինչու՞ «Չելսին» չկարողացավ դուրս գալ եզրափակիչ: Ինչու՞ «Ինտերին» դա հաջողվեց ինչ-որ հրաշքի միջոցով: 0-0 հաշվի ժամանակ Լասի տեղը պետք է Կական դուրս գար: Ես չգիտեմ` դա տեղի է ունենում այն ազդեցության շնորհիվ, որն ունի Վիլլարը ՈւԵՖԱ-ում, կամ Յունեսկոյի պատճառով: Ես դա չեմ հասկանում: Շնորհավորում եմ այդ թիմին ամենից առաջ նրա համար, որ նրանք ունեն այդպիսի իշխանություն»:

Այո, պետք է համաձայնվել Ժոզեի հետ. երբ նրանք զգում են վտանգը, ապա օգտագործում են իրենց իշխանությունը ՈւԵՖԱ-ում: Իսկ վտանգը նրանք զգում էին գավաթի եզրափակչից հետո:

Ամեն դեպքում հավատքով դեպի «Կամպ Նոուն» գրավելու. ես դեռ հավատում եմ ութոտնու